تبادل
لینک هوشمند
بزرگترین شهر زیر زمینی دنیا کجاست؟
سرنخ نوشت:
وقتی جهانگرد اسکاتلندی، جان مک دو‌آل استوارت، برای اولین بار در سال 1858 قدم به منطقه کوپر پدی در 1000 کیلومتری شمال آدلاید استرالیا گذاشت، هرگز فکر نمی‌کرد روزی این کویر خشک و سوزان محل زندگی 5000 نفر بشود و حتی سالانه بیش از 100 هزار توریست برای بازدید از شهری که در بیشتر دنیا به نام «زمین استوارت» شناخته می‌شود، به آنجا بروند. او پس از رسیدن به آدلاید از وجود چنین منطقه‌ای در استرالیا خبر داد ولی موفق نشد آن را به ثبت برساند.
کشف گنج زیر صخره‌ها
15 ژانویه 1915 یک معدنچی اهل کلرادو به نام «جیم هاتچیسون» و پسر 14 ساله‌اش ویلیام به همراه دوستشان مک کنزلی در جست‌وجوی طلا به این منطقه رفتند، آنها کمپی برپا کرده و چند روز را در آنجا گذراندند. بعد از گذشت چند روز، دیگر ذخیره آب آنها به پایان رسیده بود و باید به دنبال آب می‌گشتند. همانطور که ویلیام به دنبال آب بود، تکه‌ای سنگ اوپال در زیر صخره‌ها یافته و آن را به پدر خود نشان داد. جیم که معدنچی با سابقه‌ای بود خیلی زود متوجه شد که این منطقه پر از سنگ‌های اوپال است.
اولین معدن به دست جیم در فوریه 1915 حفر شده و 8 روز بعد سنگ‌های اوپال استخراج شدند. اما به خاطر گرمای بالا 45 درجه سانتیگراد و کمبود آب، کار به مدت سه هفته تعطیل شد.
در طول زمستان 1915 «برادران اونیل» که از وجود سنگ‌های قیمتی در منطقه باخبر شده بودند، کار جست‌وجو را آغاز کردند اما طولی نکشید که گرما را نیز فراری داد. تا سال 1917 هیچ کس گمان نمی‌کرد که با پناه بردن به زیر زمین بتوان از شر این گرمای طاقت‌فرسا خلاص شد، تا اینکه چند سرباز فراری از جنگ جهانی اول، به این منطقه رسیده و برای در امان ماندن از گرما، خندقهایی برای خود حفر کرده و در آنجا ساکن شدند. گفته می‌شود که این سرباز که از جنگ با فرانسه گریخته بودند، ماه‌ها در چنین خندقهایی پنهان شده بودند. آنها اولین کسانی بودند که زندگی زیر زمین را در این منطقه تجربه کرده و‌آن را رواج دادند. به تدریج معدن‌چی‌های زیادی در جست‌وجوی اوپال به منطقه آمدند و طولی نکشید که این منطقه به عنوان بزرگترین مرکز اوپال دنیا شهرت پیدا کرد.
با افزایش تعداد معدنچیان، کار به جایی رسید که هر معدنچی تنها اجازه داشت مساحتی 15 متر مربعی را جست‌وجو کند، در این زمان هر معدنچی مقدار زیادی اوپال در اختیار داشت اما خریداری برای این سنگ‌های قیمتی پیدا نمی‌کرد.
سنگ‌های ارزشمندی که خریداری نداشت و هیچ دردی نمی‌خورد، به همین خاطر کم کم و تا پایان جنگ جهانی در سال 1918، این منطقه بار دیگر خالی از سکنه شد. با پایان جنگ، دوباره خرید و فروش سنگ‌های قیمتی رایج شده و معدنچیان توانستند گنج‌های اوپال خود را به فروش برسانند، همین مساله باعث شد تا بار دیگر مردم به سمت این منطقه آمده و دوباره به جست‌وجو بپردازند.
تا سال 1920 این شهر دوباره پر از معدنچیان شده بود. حالا زمان آن بود که شهر نامی برای خود داشته باشد. نام این شهر «کوپر پدی» گذاشته شد. این نام از اصطلاح کوپا پیتی گرفته شده بود که در زبان استرالیایی به معنی «مرد سفید‌پوست» داخل حفره است.
خانه‌های زیر زمینی
در ابتدا خانه‌هایی روی زمین بنا شدند اما مدت کوتاهی پس از آن گرمانی طاقت‌فرسای کوپر پدی اهالی شهر را مجبور کرد تا خانه‌های خود را زیر زمین بسازند، خانه‌هایی که شامل آشپزخانه و سرویس بهداشتی بودند. ولی آب کافی برای حمام کردن و حتی ظرف شستن نداشتند. این خانه‌ها یک سیستم تهویه لازم داشتند که بتوانند فضای داخل را در گرمای 40 درجه سانتیگراد خنک نگه دارند. زیرا میانگین دمای این منطقه حتی در زمستان به 30 تا 32 درجه سانتیگراد می‌رسید. کم‌کم لوله‌کشی‌های زیر‌زمینی به شهر‌های اطراف آغاز شد تا نتوانند آب مصرفی را تامین کنند. خانه‌ها دیگر شکل خانه واقعی به خود گرفته بودند و بقیه شهر نیز زیر زمین ساخته شد، از کلیسا گرفته تا فروشگاه، زمین بازی، مدرسه و حتی گورستان در این شهر زیر زمینی بنا شد. به این ترتیب شهر پر از سکنه شد حتی امروز اهالی کوپر پدی زندگی بسیار ساده‌ای دارند و اکثر آنها معدنچی بوده یا خریدار اوپال هستند، آنها از همین راه امرار معاش می‌کنند. جالب‌ترین و منحصر‌به‌فرد‌ترین مکان ساخته شده در کوپر پدی زمین گلف آن است که به خاطر فرار از گرمای روز بیشتر ورزشکاران در شب برای بازی گلف به آنجا می‌روند. این زمین گلف به طور کامل خالی از چمن است. فقط دور گودال‌ها مقداری صاف شده است تا توپ بهتر حرکت کند و در قسمت پرتاب اولیه توپ هم تنها مقداری چمن مصنوعی قرار داده شده است این شهر یکی از معدود شهر‌های زیر‌زمینی است که هنوز هم عقده زیادی از مردم در آنجا ساکن هستند.
راهی برای نجات از گرما
هنوز هم کسانی که این کویر سوزان را برای زندگی انتخاب کرده بودند، برای زندگی مشکلات بسیاری داشتند که مهمترین آنها گرمای بیش از حد و کمبود آب بود. در سال 1922 انجمنی تشکیل شد تا شاید این مشکلات برای همیشه حل شود. آنها برای این رفع مشکل آب منطقه، تانکر آبی با گنجایش 2 میلیون لیتر آب در زیر زمین ساختند تا گرما باعث تبخیر و هدر رفتن آب نشود.
پر کردن این تانکر با آبی که از شهر‌های اطراف آورده می‌شد، کار ساده‌ای نبود و باران کافی هم برای پر کردن آن نمی‌بارید. این تانکر با این ظرفیت تا سال 1925 هم پر نشد. با آغاز جنگ دوم جهانی زندگی برای اهالی منطقه آنقدر سخت شده بود که بار دیگر آنجا را ترک کرده و به شهر‌های اطراف پناهنده شدند، کوپر پدی تا سال 1946 بار دیگر خالی از سکنه شد. بعد از جنگ جهانی دوم بسیاری از استرالیایی‌ها باز هم برای زندگی در کوپر پدی به این منطقه آمدند. این بار آنها افرادی بودند که تا حدودی تحصیلکرده بودند و راه و رسم زندگی شهری را می‌دانستند تا سال 1987 جاده‌ای در کنار این شهر ساخته شد که رفت‌وآمد را بسیار راحت‌تر کرد و همین مساله باعث مهاجرت ساکنان بیشتری حتی از کشور‌های دیگر شد، مهمترین عامل مهاجرت آنها استقلال و آزادی از کار‌های دولتی و سادگی زندگی بود.
وقتی جهانگرد اسکاتلندی، جان مک دو‌آل استوارت، برای اولین بار در سال 1858 قدم به منطقه کوپر پدی در 1000 کیلومتری شمال آدلاید استرالیا گذاشت، هرگز فکر نمی‌کرد روزی این کویر خشک و سوزان محل زندگی 5000 نفر بشود و حتی سالانه بیش از 100 هزار توریست برای بازدید از شهری که در بیشتر دنیا به نام «زمین استوارت» شناخته می‌شود، به آنجا بروند. او پس از رسیدن به آدلاید از وجود چنین منطقه‌ای در استرالیا خبر داد ولی موفق نشد آن را به ثبت برساند.
کشف گنج زیر صخره‌ها
15 ژانویه 1915 یک معدنچی اهل کلرادو به نام «جیم هاتچیسون» و پسر 14 ساله‌اش ویلیام به همراه دوستشان مک کنزلی در جست‌وجوی طلا به این منطقه رفتند، آنها کمپی برپا کرده و چند روز را در آنجا گذراندند. بعد از گذشت چند روز، دیگر ذخیره آب آنها به پایان رسیده بود و باید به دنبال آب می‌گشتند. همانطور که ویلیام به دنبال آب بود، تکه‌ای سنگ اوپال در زیر صخره‌ها یافته و آن را به پدر خود نشان داد. جیم که معدنچی با سابقه‌ای بود خیلی زود متوجه شد که این منطقه پر از سنگ‌های اوپال است.
اولین معدن به دست جیم در فوریه 1915 حفر شده و 8 روز بعد سنگ‌های اوپال استخراج شدند. اما به خاطر گرمای بالا 45 درجه سانتیگراد و کمبود آب، کار به مدت سه هفته تعطیل شد.
در طول زمستان 1915 «برادران اونیل» که از وجود سنگ‌های قیمتی در منطقه باخبر شده بودند، کار جست‌وجو را آغاز کردند اما طولی نکشید که گرما را نیز فراری داد. تا سال 1917 هیچ کس گمان نمی‌کرد که با پناه بردن به زیر زمین بتوان از شر این گرمای طاقت‌فرسا خلاص شد، تا اینکه چند سرباز فراری از جنگ جهانی اول، به این منطقه رسیده و برای در امان ماندن از گرما، خندقهایی برای خود حفر کرده و در آنجا ساکن شدند. گفته می‌شود که این سرباز که از جنگ با فرانسه گریخته بودند، ماه‌ها در چنین خندقهایی پنهان شده بودند. آنها اولین کسانی بودند که زندگی زیر زمین را در این منطقه تجربه کرده و‌آن را رواج دادند. به تدریج معدن‌چی‌های زیادی در جست‌وجوی اوپال به منطقه آمدند و طولی نکشید که این منطقه به عنوان بزرگترین مرکز اوپال دنیا شهرت پیدا کرد.
با افزایش تعداد معدنچیان، کار به جایی رسید که هر معدنچی تنها اجازه داشت مساحتی 15 متر مربعی را جست‌وجو کند، در این زمان هر معدنچی مقدار زیادی اوپال در اختیار داشت اما خریداری برای این سنگ‌های قیمتی پیدا نمی‌کرد.
سنگ‌های ارزشمندی که خریداری نداشت و هیچ دردی نمی‌خورد، به همین خاطر کم کم و تا پایان جنگ جهانی در سال 1918، این منطقه بار دیگر خالی از سکنه شد. با پایان جنگ، دوباره خرید و فروش سنگ‌های قیمتی رایج شده و معدنچیان توانستند گنج‌های اوپال خود را به فروش برسانند، همین مساله باعث شد تا بار دیگر مردم به سمت این منطقه آمده و دوباره به جست‌وجو بپردازند.
تا سال 1920 این شهر دوباره پر از معدنچیان شده بود. حالا زمان آن بود که شهر نامی برای خود داشته باشد. نام این شهر «کوپر پدی» گذاشته شد. این نام از اصطلاح کوپا پیتی گرفته شده بود که در زبان استرالیایی به معنی «مرد سفید‌پوست» داخل حفره است.
خانه‌های زیر زمینی
در ابتدا خانه‌هایی روی زمین بنا شدند اما مدت کوتاهی پس از آن گرمانی طاقت‌فرسای کوپر پدی اهالی شهر را مجبور کرد تا خانه‌های خود را زیر زمین بسازند، خانه‌هایی که شامل آشپزخانه و سرویس بهداشتی بودند. ولی آب کافی برای حمام کردن و حتی ظرف شستن نداشتند. این خانه‌ها یک سیستم تهویه لازم داشتند که بتوانند فضای داخل را در گرمای 40 درجه سانتیگراد خنک نگه دارند. زیرا میانگین دمای این منطقه حتی در زمستان به 30 تا 32 درجه سانتیگراد می‌رسید. کم‌کم لوله‌کشی‌های زیر‌زمینی به شهر‌های اطراف آغاز شد تا نتوانند آب مصرفی را تامین کنند. خانه‌ها دیگر شکل خانه واقعی به خود گرفته بودند و بقیه شهر نیز زیر زمین ساخته شد، از کلیسا گرفته تا فروشگاه، زمین بازی، مدرسه و حتی گورستان در این شهر زیر زمینی بنا شد. به این ترتیب شهر پر از سکنه شد حتی امروز اهالی کوپر پدی زندگی بسیار ساده‌ای دارند و اکثر آنها معدنچی بوده یا خریدار اوپال هستند، آنها از همین راه امرار معاش می‌کنند. جالب‌ترین و منحصر‌به‌فرد‌ترین مکان ساخته شده در کوپر پدی زمین گلف آن است که به خاطر فرار از گرمای روز بیشتر ورزشکاران در شب برای بازی گلف به آنجا می‌روند. این زمین گلف به طور کامل خالی از چمن است. فقط دور گودال‌ها مقداری صاف شده است تا توپ بهتر حرکت کند و در قسمت پرتاب اولیه توپ هم تنها مقداری چمن مصنوعی قرار داده شده است این شهر یکی از معدود شهر‌های زیر‌زمینی است که هنوز هم عقده زیادی از مردم در آنجا ساکن هستند.
راهی برای نجات از گرما
هنوز هم کسانی که این کویر سوزان را برای زندگی انتخاب کرده بودند، برای زندگی مشکلات بسیاری داشتند که مهمترین آنها گرمای بیش از حد و کمبود آب بود. در سال 1922 انجمنی تشکیل شد تا شاید این مشکلات برای همیشه حل شود. آنها برای این رفع مشکل آب منطقه، تانکر آبی با گنجایش 2 میلیون لیتر آب در زیر زمین ساختند تا گرما باعث تبخیر و هدر رفتن آب نشود.
پر کردن این تانکر با آبی که از شهر‌های اطراف آورده می‌شد، کار ساده‌ای نبود و باران کافی هم برای پر کردن آن نمی‌بارید. این تانکر با این ظرفیت تا سال 1925 هم پر نشد. با آغاز جنگ دوم جهانی زندگی برای اهالی منطقه آنقدر سخت شده بود که بار دیگر آنجا را ترک کرده و به شهر‌های اطراف پناهنده شدند، کوپر پدی تا سال 1946 بار دیگر خالی از سکنه شد. بعد از جنگ جهانی دوم بسیاری از استرالیایی‌ها باز هم برای زندگی در کوپر پدی به این منطقه آمدند. این بار آنها افرادی بودند که تا حدودی تحصیلکرده بودند و راه و رسم زندگی شهری را می‌دانستند تا سال 1987 جاده‌ای در کنار این شهر ساخته شد که رفت‌وآمد را بسیار راحت‌تر کرد و همین مساله باعث مهاجرت ساکنان بیشتری حتی از کشور‌های دیگر شد، مهمترین عامل مهاجرت آنها استقلال و آزادی از کار‌های دولتی و سادگی زندگی بود.
نظرات شما عزیزان:
